Na ostatnim warsztacie ustawień systemowych patrzyłyśmy w grupie kobiet na wiele ważnych spraw, w tym na to, jak wielkie spustoszenie wywołuje w dziecku rodzic, który pojawia się tylko na trochę i WYCOFUJE SWOJĄ OBECNOŚĆ, kiedy dziecko wyraża uczucia, których on nie ma ochoty „znosić”…

Taka relacja może zachodzić zarówno między matką lub ojcem a dzieckiem…
Oraz między rodzicem a córką lub synem…
Ale dla uproszczenia opisu skupię się na relacji ojciec – córka…

Kiedy np. córka wie, że ojciec pojawia się na trochę…
Nigdy nie wiadomo na ile, bo zaraz może ZNIKNĄĆ za drzwiami garażu, gabinetu, wyjść do pracy albo do kumpli…
Kiedy on całkowicie DOMINUJE w tej RELACJI…
Kiedy wszystko wydarza się TYLKO NA JEGO WARUNKACH, tak jak jemu odpowiada ALBO WCALE…
To ona wie, że musi się CAŁKOWICIE DOSTOSOWAĆ do tego, co on toleruje, co on wytrzymuje…
A całkowicie ZREZYGNOWAĆ Z TEGO, CO ONA CHCIAŁABY WYRAZIĆ…
Co ona chciałaby ROBIĆ…
Musi zrezygnować z tematów, propozycji, form aktywności, które ona chciałaby podjąć z rodzicem…
Które lubi, których potrzebuje…
Musi zrezygnować z tego, co ją interesuje…
Ale musi też zrezygnować z WYRAŻANIA NIEZADOWOLENIA czy ZŁOŚCI z powodu tego, jak ojciec ją traktuje…

Dla córki ojciec i czas z nim jest tak ważny, tak potrzebny, tak cenny, że córka raz po raz PRZEMILCZA swój smutek, rozpacz, rozczarowanie i rozgoryczenie…
Nie wyraża ich przy spotkaniu…
Bo ma tak krótki i niewiadomy SLOT CZASOWY na bycie przy ojcu, że nie chce go „MARNOWAĆ” na pretensje…
Zresztą to jest też częsty „argument” zamykający usta dzieciom, żonom, kochankom…

Krótko mówiąc, w takiej relacji dziecko musi ZREZYGNOWAĆ Z SIEBIE…
Córka musi nieustannie OBSERWOWAĆ OJCA, ciągle szacować i zgadywać, w jakim on jest humorze, na co ma ochotę, na co ma NASTRÓJ, na ile można sobie pozwolić i dostosować się, aby móc w ogóle spędzić z tym rodzicem czas…
Aby nie zostać od razu, gdy rodzicowi zrobi się cokolwiek niewygodnie, odpędzoną lub porzuconą…
Aby sobie nie poszedł, nie wyszedł dokądś, nie zniknął emocjonalnie na nie wiadomo jak długo…

W ustawieniu padały takie sformułowania jak : „czuję do niego szacunek, respekt… a nie, jednak nie”…
To nie jest to…
A co to jest?
CAŁKOWITE PODPORZĄDKOWANIE…
TŁUMIONA ROZPACZ…
Niby z nim jestem, ale już zabiera mnie smutek, złość za poprzedni raz, świadomość, że zaraz koniec, bo on pójdzie sobie, wyjdzie, zamknie się gdzieś, już tęsknota…
Brak poczucia bezpieczeństwa…
Wieczny niedosyt…
BRAK…
BRAK TEGO, czego potrzebuję…
Niby jestem z nim, a nie dostaję…
Nie mogę się nasycić, uspokoić, zaspokoić potrzeb…

Taki ojciec NIE DBA O CÓRKĘ…
Nie ODPOWIADA NA JEJ POTRZEBY…
NIE DAJE JEJ tego, czego jej potrzeba do rozwoju…
Nie tworzy relacji, która cieszy, karmi, zasila, spełnia…
Kiedy wszystko kręci się wokół niego…
On jest duży i w centrum tej relacji…
A ona przyjmując jego warunki, może czasem złapać jakiś ochłap, który on zechce jej rzucić…
Tyle ile chce…
Wtedy, kiedy zechce…

Jedna z emocjonalnych części takiej córki była słodka, mówiła słodkim głosikiem, była podporządkowana i skłonna prawić ojcu komplementy…
A on tym bardziej jej nie szanował…

Chyba już każdy może sobie wyobrazić, w jaki rodzaj relacji będzie wchodziła tak wychowana córka w dorosłości…
Z jakim GŁODEM I DESPERACJĄ będzie szukała mężczyzny…
Ile będzie miała do powiedzenia w relacji…
Ile będzie w stanie zrobić, aby utrzymać relację…
Ile będzie znosiła od „partnera”…
I jak będzie się w niej czuła…

Dlatego jeśli mamy problemy w relacjach partnerskich to tak ważne jest spotkanie z tymi zawiedzionymi, smutnymi, zrozpaczonymi i wściekłymi małymi nami…
One naprawdę MAJĄ SWOJE POWODY…
One często wiele dekad czekają, abyśmy mogły w ogóle sobie je przypomnieć…
Odnaleźć w sobie…
Poczuć w ciele i emocjach…
Abyśmy w końcu wygarnęły to, co się z nas wyrywa…
I wyszły z tej zakleszczającej, zniewalającej i UZALEŻNIAJĄCEJ od drugiego człowieka relacji, od jego humorów, jazd i wszelkich widzimisię…